Notit Telefonunuzda ! Read More »
…
Aylık Bilim Dergisi Read More »
İsveç’teki Lund Üniversitesi’ndeki bir araştırma ekibi, bir süper bilgisayar simülasyonu kullanarak, 13,8 milyar yıllık bir süre boyunca bir galaksinin gelişimini takip etmeyi başardı. Çalışma, yıldızlararası ön çarpışmalar nedeniyle genç ve kaotik gökadaların zamanla Samanyolu gibi sarmal galaksilere nasıl olgunlaştığını gösteriyor.
13,8 milyar yıl önceki Büyük Patlama’dan kısa bir süre sonra, Evren asi bir yerdi. Galaksiler sürekli çarpıştı. Devasa gaz bulutlarının içinde muazzam bir hızla yıldızlar oluştu. Bununla birlikte, birkaç milyar yıllık galaksiler arası kaostan sonra, asi, embriyonik galaksiler daha istikrarlı hale geldi ve zamanla iyi düzenlenmiş sarmal galaksilere dönüştü. Bu gelişmelerin kesin seyri, uzun zamandır dünya astronomları için bir gizem olmuştur. Ancak, Monthly Notices of the Royal Astronomical Society’de yayınlanan yeni bir çalışmada, araştırmacılar konuya bir noktaya kadar açıklık getirmeyi başardılar.
Lund Üniversitesi’nden astronomi araştırmacısı Oscar Agertz, “Bir süper bilgisayar kullanarak, Büyük Patlama’dan bu yana bir galaksinin gelişiminin ve genç kaotik galaksilerin nasıl düzenli sarmallara dönüştüğünün ayrıntılı bir resmini sunan yüksek çözünürlüklü bir simülasyon oluşturduk” diyor.
Oscar Agertz ve Florent Renaud liderliğindeki gökbilimciler, çalışmada başlangıç noktası olarak Samanyolu’nun yıldızlarını kullanıyor. Yıldızlar, uzak dönemler ve oluştukları ortam hakkındaki sırları ifşa eden zaman kapsülleri görevi görürler. Çeşitli kimyasal elementlerin konumları, hızları ve miktarları bu nedenle bilgisayar simülasyonlarının yardımıyla kendi galaksimizin nasıl oluştuğunu anlamamıza yardımcı olabilir.
“İki büyük gökada çarpıştığında, muazzam yıldız oluşturan gaz akışı nedeniyle eskisinin etrafında yeni bir disk oluşturulabileceğini keşfettik. Simülasyonumuz, eski ve yeni disklerin birkaç milyar yıllık bir süre içinde yavaş yavaş birleştiğini gösteriyor. Lund Üniversitesi’nde astronomi araştırmacısı Florent Renaud, “Bu, yalnızca kararlı bir sarmal gökadayla değil, aynı zamanda Samanyolu’ndakilere benzer yıldız popülasyonlarıyla da sonuçlanan bir şey” diyor.
Yeni bulgular, gökbilimcilerin Samanyolu’nun mevcut ve gelecekteki haritalarını yorumlamalarına yardımcı olacak. Çalışma, ana odak noktasının büyük gökada çarpışmaları arasındaki etkileşim ve sarmal gökada disklerinin nasıl oluştuğu üzerine olacağı araştırma için yeni bir yöne işaret ediyor. Lund’daki araştırma ekibi, araştırma altyapısı PRACE (Avrupa’da Gelişmiş Bilgi İşlem Ortaklığı) ile işbirliği içinde yeni süper bilgisayar simülasyonlarına şimdiden başladı.
Oscar Agertz, “Mevcut çalışma ve yeni bilgisayar simülasyonlarımızla, Samanyolu’nun Evrenin başlangıcından bu yana büyüleyici yaşamını daha iyi anlayabileceğimiz anlamına gelen pek çok bilgi üreteceğiz.” diyor.
Kaynakça & İleri Okuma
Düzensiz Genç Galaksiler Nasıl Büyür ve Olgunlaşırlar? Read More »
Nature dergisinde yayınlanan araştırma, Jüpiter’in yıllardır gökbilimcilerin kafasını karıştıran ‘enerji krizinin’ çözümünü ortaya koydu.
Leicester Üniversitesi’ndeki uzay bilimciler, Jüpiter’in atmosferik ısınmasının ardındaki mekanizmayı ortaya çıkarmak için Japon Uzay Ajansı (JAXA), Boston Üniversitesi, NASA’nın Goddard Uzay Uçuş Merkezi ve Ulusal Bilgi ve İletişim Teknolojileri Enstitüsü’nden (NICT) meslektaşlarıyla birlikte çalıştı.
Hawai’deki Keck Gözlemevi’nden gelen verileri kullanarak, gaz devinin üst atmosferinin en ayrıntılı ancak küresel haritasını oluşturdular ve ilk kez Jüpiter’in güçlü auroralarının gezegen çapında ısıtma sağlamaktan sorumlu olduğunu doğruladılar.
Dr. James O’Donoghue, JAXA’da araştırmacıdır, doktorasını Leicester’da tamamlamıştır, araştırma makalesinin baş yazarıdır. Dedi ki:
“İlk olarak Leicester Üniversitesi’nde Jüpiter’in en üst atmosferinin küresel ısı haritasını oluşturmaya başladık. Sinyal, o zamanlar Jüpiter’in kutup bölgelerinin dışında herhangi bir şeyi ortaya çıkaracak kadar parlak değildi, Ancak bu çalışmadan öğrenilen derslerle, birkaç yıl sonra Dünya’daki en büyük, en rekabetçi teleskoplardan birinde zaman sağlamayı başardık.
“Keck teleskobuyla ayrıntılı sıcaklık haritaları ürettik. Önceki çalışmalardan beklendiği gibi, aurora içinde sıcaklıkların çok yüksek başladığını bulduk. Şimdi Jüpiter’in aurorasının, gezegenin alanının %10’undan daha azını kaplamasına rağmen, her şeyi ısıtıyor gibi göründüğünü gözlemleyebiliyoruz.”
Dr. Tom Stallard ve Dr. Henrik Melin, Leicester Üniversitesi Fizik ve Astronomi Okulu’nun bir parçasıdır. Dr. Stallard ekledi:
“Güneş sistemimizdeki her Dev Gezegenin tepesindeki ince atmosferde çok uzun süredir devam eden bir bilmece var. Son 50 yılda, her Jüpiter uzay görevinde, yer tabanlı gözlemlerle birlikte, sürekli olarak ekvator sıcaklıklarını çok yüksek ölçtük.
“Bu ‘enerji krizi’ uzun süredir devam eden bir sorundur – modeller, auroradan ısının nasıl aktığını doğru bir şekilde modelleyemiyor mu, yoksa ekvator yakınında bilinmeyen başka bir ısı kaynağı mı var?
“Bu makale, bu bölgeyi nasıl daha önce görülmemiş ayrıntılarla haritalandırdığımızı açıklıyor ve Jüpiter’de ekvatoral ısıtmanın doğrudan auroral ısıtma ile ilişkili olduğunu gösteriyor.”
Aurora, yüklü parçacıklar bir gezegenin manyetik alanına yakalandığında meydana gelir. Işık ve enerjiyi serbest bırakmak için atmosferdeki atomlara ve moleküllere çarparak gezegenin manyetik kutuplarına doğru alan çizgileri boyunca spiraller çizerler.
Dünya’da, Aurora Borealis ve Australis’i oluşturan karakteristik ışık gösterisine yol açarlar. Jüpiter’de, volkanik uydusu Io’dan fışkıran malzeme, Güneş Sistemi’ndeki en güçlü auroraya ve gezegenin kutup bölgelerinde muazzam ısınmaya yol açar.
Jovian auroraları uzun zamandır gezegenin atmosferini ısıtmak için başlıca aday olmasına rağmen, gözlemler şimdiye kadar bunu doğrulayamamış veya inkar edememişti.
Üst atmosferik sıcaklığın önceki haritaları, yalnızca birkaç pikselden oluşan görüntüler kullanılarak oluşturulmuştur. Bu, gezegen genelinde sıcaklığın nasıl değişebileceğini görmek için yeterli bir çözünürlük değil fakat ekstra ısının kaynağına dair ipucu veriyor.
Araştırmacılar, farklı uzamsal çözünürlüklerde atmosferik sıcaklığın beş haritasını oluşturdular; en yüksek çözünürlüklü harita, iki derece boylam ‘yüksek’ ve iki derece enlem ‘geniş’ kareler için ortalama sıcaklık ölçümünü gösteriyor.
Ekip 10.000’den fazla bireysel veri noktasını taradı, yalnızca yüzde beşten daha az bir belirsizliğe sahip noktaları haritaladı.
Gaz devlerinin atmosferlerinin modelleri, ekvatordan kutba doğru çekilen ve bu kutup bölgelerinde alt atmosferde biriken ısı enerjisiyle dev bir buzdolabı gibi çalıştıklarını öne sürüyor.
Bu yeni bulgular, hızlı değişen auroraların kutup akıntısına karşı enerji dalgalarını yönlendirebileceğini ve ısının ekvatora ulaşmasını sağlayabileceğini göstermektedir.
Gözlemler ayrıca, ekvatora doğru yayılan sınırlı bir ısı dalgası olarak yorumlanabilecek, ısı transferini yönlendiren sürecin kanıtı olarak yorumlanabilecek, alt-auroral bölgede lokalize bir ısıtma bölgesi gösterdi.
Kaynakça & İleri Okuma
Jüpiter’in ‘Enerji Krizinin’ Ardındaki Sır Açıklandı Read More »
Pandeminin ilk günlerinden beri, COVID-19’un ana semptomlarının geçmeyen öksürük, ateş ve koku veya tat kaybı olduğu biliniyor. Ancak şimdi, King’s College London’dan yeni bir araştırma, erken semptomların çok daha geniş kapsamlı olabileceğini ve hatta erkekler ve kadınlar arasında ve farklı yaş grupları arasında farklılık gösterdiğini gösteriyor.
20 Nisan – 15 Ekim 2020 tarihleri arasında Zoe COVID Symptom Study uygulamasından alınan verileri analiz eden çalışma, COVID-19 enfeksiyonunun ardından belirti olarak erkeklerin nefes darlığı, yorgunluk, titreme kadınların ise koku kaybı, göğüs ağrısı ve inatçı öksürük bildirme oranlarının daha fazla olduğu belirlendi. Araştırmacılar ayrıca 60 yaş ve üzerindekilerin ishal semptomlarını bildirme olasılığının daha yüksek olduğunu, ancak bu yaş grubunda koku kaybının daha az yaygın olduğunu buldular.
Lancet Digital Health dergisinde yayınlanan makalede bilim insanları, mevcut NHS tanı kriterlerini ve bir tür makine öğrenimini kullanarak COVID-19 enfeksiyonunun erken belirtilerini tahmin etme yeteneğini karşılaştırdı. Makine öğrenme modeli, yaş, cinsiyet ve sağlık koşulları gibi etkilenen kişi hakkında bazı özellikleri içerebildi ve erken COVID-19 enfeksiyonunun semptomlarının çeşitli gruplar arasında farklı olduğunu gösterdi.
Baş yazar Dr. Claire Steves, “İnsanların en erken semptomların geniş kapsamlı olduğunu ve bir ailenin veya hanenin her üyesi için farklı görünebileceğini bilmesi önemlidir” dedi. “Test kılavuzu, özellikle yüksek oranda bulaşıcı olan yeni varyantlar karşısında vakaların daha erken tespit edilmesini sağlamak için güncellenebilir. Bu, temel olmayan semptomlardan herhangi birine sahip kişiler için yaygın olarak bulunan yanal akış testlerinin kullanılmasını içerebilir.” diye de ekledi.
Araştırma ekibi COVID-19 ile ilişkili 18 farklı semptomu inceledi ve erken belirtiler arasında genel olarak koku kaybı, göğüs ağrısı, inatçı öksürük, karın ağrısı, ayaklarda kabarcıklar, göz ağrısı ve olağandışı kas ağrısı yer aldı. Akademisyenler ayrıca, bilinen bir COVID-19 semptomu olmasına rağmen, ateşin herhangi bir yaş grubunda hastalığın erken bir özelliği olmadığını buldu.
Modelleme çalışmalarının, virüsün ilk olarak Çin’in Wuhan kentinde ortaya çıkan orijinal türü ve ayrıca koronavirüsün Alfa varyantı üzerinde kullanıldığını söylediler. Bulguların Delta varyantının semptomlarını gösterdiğini ve sonraki varyantların da popülasyon grupları arasında farklılık gösterebileceğini eklediler.
Ortak yazar Dr Marc Modat, “Çalışmamızın bir parçası olarak, COVID-19’a bağlı semptom profilinin bir gruptan diğerine farklılık gösterdiğini tespit edebildik” dedi. “Bu, insanları test yaptırmaya teşvik edecek kriterlerin, bireylerin yaş gibi bilgileri kullanılarak kişiselleştirilmesi gerektiğini göstermektedir. Alternatif olarak, daha geniş bir semptom kümesi düşünülebilir, bu nedenle hastalığın farklı gruplardaki farklı tezahürleri dikkate alınır.”
KAYNAYÇA & İLERİ OKUMA
COVID-19 Belirtileri Yaş ve Cinsiyete Göre Farklılık Gösteriyor Read More »
Yıllar önce, NASA ve ESA’nın Cassini-Huygens uzay aracı Satürn’ün uydusu Enceladus’un içinden fışkıran tuz bakımından zengin gayzerlerin arasından geçti. Ancak bunun ortasında, sonda bilim adamlarının Dünya okyanuslarının dibindeki hidrotermal menfezlerle de ilişkilendirdiği bir bileşik koleksiyonu tespit etti. Bilim adamları, gayzerlerdeki metan miktarının bilinen jeokimyasal veya biyolojik olmayan süreçlerin bir sonucu olabileceğini düşündüler. Şimdiye kadar.
Nature Astronomy dergisinde yayınlanan yakın tarihli bir araştırmaya göre, bir bilim insanı ekibi, gezegenin yüzeyinden fışkıran metan miktarından bilinen hiçbir cansız sürecin sorumlu olamayacağını ve bunun yerleşik bir yaşam formundan gelebileceği anlamına geldiğini söyledi.
Arizona Üniversitesi’nde biyolog ve çalışmanın yazarlarından biri olan Régis Ferrière, “Bilmek istedik: Dihidrojeni ‘yiyen’ ve metan üreten Dünya benzeri mikroplar, Cassini tarafından tespit edilen şaşırtıcı derecede büyük metan miktarını açıklayabilir mi?” dedi üniversitenin web sitesindeki bir blog yazısında. “Enceladus’un deniz tabanında metanojenler olarak bilinen bu tür mikropları aramak, birkaç on yıldır görünmeyen son derece zorlu derin dalış görevlerini gerektirecektir.” Bu fenomen ile onu daha fazla incelemek için gereken bilimsel araçlar arasındaki büyük mesafelere rağmen, bilinen değişkenleri modellemenin bir aracı olarak matematik hala kullanılabilir. Böylece Ferrière ve ekibi, burada, Dünya’da aynı şekilde metan üreten süreçlere baktılar.
Enceladus, Satürn’ün yörüngesinde güneşten Dünya’dan çok daha uzakta olan ve kalın buzdan zırhla kaplı ilgi çekici bir yer. Ancak altında dönen devasa bir okyanus, tüm ayı kaplıyor ve bildiğimiz yaşam için çok önemli bileşenlerle dolu akıntılarda ileri geri hareket edebilir. Ayrıca, daha önce gördüğümüz her şeyden kökten kopan hayatı da barındırabilir. Uydu yaşamı barındırıyorsa, bunun nedeni muhtemelen Enceladus’un çekirdeğini geren ve sıkıştıran, içini ısıtan ve temel yaşam biçimleri için enerji sağlayan gezegensel gelgit kuvvetleridir.
Çekirdek sıcaksa, bu, (en azından Dünya’da) sıcak iç kısımdan gelen ısının okyanusun dipsiz derinliklerine kaçtığı, dolup taşan aktivite merkezleri olan hidrotermal menfezler üretmenin yanı sıra okyanusu donmaktan koruyacaktır. Gezegenimizde bu sıcaklık, fotosentezin (bitkilerin güneşten enerji toplama yöntemi) aksine kemosentez adı verilen bir süreçte kimyasal reaksiyonlar için gerekli olan gıdayı sağlayan bir ekosistemi ayakta tutar.
Bu hidrotermal menfezler Enceladus’taysa ve bilim adamları muhtemelen öyle olduklarını düşünüyorlarsa, o zaman Satürn’ün uydusunun uçsuz bucaksız okyanuslarında saklanan tanıdık yaşam biçimleri bulabiliriz. Ferrière, blog yazısında, “Cassini’nin gözlemlerinin yaşam için yaşanabilir bir ortamla uyumlu olup olmadığını değerlendirmekle kalmayıp, aynı zamanda, Enceladus’un deniz tabanında metanojenez gerçekten meydana gelirse, beklenen gözlemler hakkında nicel tahminler de yapabiliriz” diye ekledi. Araştırma ekibinin çalışması son derece zorlayıcıydı ve hidrotermal menfezlerin tabanındaki sıcaklığı ve bunun bir mikrop popülasyonunun çevrelerini nasıl etkileyeceğini analiz etti. Ekip, mevcut metan bolluğunun tek başına biyolojik olmayan kaynaklardan gelemeyecek kadar yüksek olduğunu keşfetti.
Bu çok heyecan verici bir haber olsa da, Enceladus’un okyanuslarının derinliklerinde fazla metandan sorumlu olan öngörülemeyen başka jeokimyasal süreçler hâlâ iş başında olabilir. Güneş sisteminin hala oluştuğu antik geçmişten, bir güneş bulutsusu tarafından ayın içinde hapsolmuş ilkel metan olabilir. Başka olasılıklar da var, ancak biz (veya bir robot) oraya gidip öğrenene kadar kesin olarak bilemeyeceğiz.
KAYNAKÇA & İLERİ OKUMA
ÇEVİRİ | INTERESTING ENGINEERING
ORGANİK BİLEŞİKLERİN ENCELADUS’TAN YAYILAN BUZ TANECİKLEİNE DOĞRU İLERLEME SÜRECİ GÖRSELİ | NASA
Satürn’ün Uydusunda Yaşamı Muhtemel Kılacak Keşif! Read More »
Araştırmacılar, NASA’nın uzaya göndermek istediği bir robot geliştirmek için hem bitkilerin köklerinden hem de yuva yapan bir kum ahtapotlarından ilham aldı.
Robotlar, okyanusun derinliklerinden dağ zirvelerine ve hatta uzaya kadar dünyayı keşfetmemize yardımcı oldu. Ancak araştırmacılar biyolojik emsallerinden daha iyi yüzebilen, koşabilen ve uçabilen robotlar üretirken, mühendisler bir hayvan kadar iyi yuva yapabilen bir robot yapmak için çabaladılar.
Kaliforniya Üniversitesi ve Georgia Teknoloji Enstitüsü’ndeki araştırmacılar, yeraltı dünyasında gezinebilecek bir cihaz tasarlamak için doğadan ilham almaya karar verdiler.
Ekip, yerdeki dirençli kuvvetlerin üstesinden gelmek için mekanik bir matkap kullanmak yerine fizikle çalışan esnek, yumuşak bir robot geliştirdi.
Yumuşak robot, kumlu bir arazide çeşitli şekillerde hareket eder. Düz aşağı hareket etmek için robot, etrafındaki malzemeyi yolundan dışarı itmek için uzanan bir ucu ile bir bitkinin kök sistemi gibi davranır. Ekip, her iki taraftaki ‘tendonları’ kullanarak botun hareketlerini kontrol edebilir ve bunlarla yönlendirme, robotun dolambaçlı yollar boyunca keskin dönüşler yapmasını sağlar.
Robot, zeminde yatay olarak hareket etmek için oyuk açan kum ahtapotunu taklit eder: kumun direncini yenmek ve A’dan B’ye gitmek için ucundan asimetrik yönlerde hava üfler. Bu, bir sıvı içindeki parçacıklara çok benzer şekilde, katı kum parçacıklarını hareket halinde tuttuğu için havayla akışkanlaştırma olarak adlandırılır.
“Bir gaz veya sıvının aksine, bir tanecikli ortam aracılığıyla yatay olarak hareket eden simetrik bir nesne kalkar. Kumu yukarı ve dışarı itmek, onu sıkıştırmaktan daha kolaydır.” Diyor araştırmanın baş yazarı Dr. Nicholas Naclerio. “Sonuç olarak, yalnızca ileri hava akışıyla robotumuz yeniden ortaya çıkıyor. Bu kaldırma kuvveti, robota aşağı doğru bir hava akımı eklenerek karşılanır. Hem ileri hem de aşağı hava akışının asimetrik kombinasyonu, kontrol edilebilir yatay oyuk açmayı mümkün kılar.” diye de ekliyor.
Ekip tarafından bu yeni araştırma için geliştirilen robotun çapı sadece 6 cm olmasına ve 1 m’ye kadar uzayabilen bir ucu olmasına rağmen, araştırmacılar 2 mm kadar küçük ve 70 m kadar büyük botlar tasarladıklarını söylüyorlar.
Uç uzatma ve hava akışkanlaştırma teknolojisinin kombinasyonu kumlu bir ortamda test edildi, ancak ekip şimdi NASA ile Ay’ın yüzeyinde yuva yapabilen veya Jüpiter’in uydusu Enceladus gibi uzak cisimleri keşfetmeye gönderilebilen bir robot geliştirmek için çalışıyor.
Naclerio, “Yumuşak robotlar uzayda kanıtlanmamıştır, ancak küçük bir sıkıştırılmış gaz tankı, bir kimyasal gaz jeneratörü veya yerel ortamdan gaz toplayarak çalıştırılabileceğine inanıyoruz” dedi.
Hava ile akışkanlaştırma sadece kum gibi kuru granüler ortamlarda çalışır. Bununla birlikte, suyla akışkanlaştırma, nemli veya kir ve kil gibi yapışkan ortamlarda çalışır.
Uç uzantısı, diğer ortamları keşfetmek için matkaplar gibi diğer mekanizmalarla da kullanılabilir.
KAYNAKÇA & İLERİ OKUMA
Oyuk Açan Yumuşak Uzay Robotu Read More »
Hücreler, DNA’yı yeni oluşturulan bir hücreye giren yeni bir kümeye kopyalayan makineler içerir. Polimeraz adı verilen aynı makine sınıfı, merkezi DNA deposundan kopyalanan notlar gibi RNA mesajları da oluşturur, böylece proteinlere daha verimli bir şekilde okunabilirler. Ancak polimerazların yalnızca tek yönde, DNA veya RNA’ya çalıştığı düşünülüyordu. Bu, RNA mesajlarının genomik DNA’nın ana tarif kitabına yeniden yazılmasını önler. Şimdi, Thomas Jefferson Üniversitesi araştırmacıları, RNA segmentlerinin tekrar DNA’ya yazılabileceğine dair ilk kanıtları sunuyor. Bu, potansiyel olarak biyolojideki merkezi dogmaya meydan okuyor ve biyolojinin birçok alanını etkileyen geniş etkilere sahip olabilir.
Thomas Jefferson Üniversitesi’nde biyokimya ve moleküler biyoloji doçenti olan Richard Pomerantz, “Bu çalışma, RNA mesajlarını kendi hücrelerimizde DNA’ya dönüştürmek için bir mekanizmaya sahip olmanın önemini anlamamıza yardımcı olacak diğer birçok çalışmaya kapı açıyor” diyor. Bir insan polimerazının bunu yüksek verimlilikle yapabileceği gerçeği, birçok soruyu gündeme getiriyor. Örneğin, bu bulgu, RNA mesajlarının genomik DNA’yı onarmak veya yeniden yazmak için şablonlar olarak kullanılabileceğini düşündürmektedir.
Dr. Pomerantz’ın ekibi ve diğer ortak çalışanlarla birlikte, polimeraz teta adı verilen çok sıra dışı bir polimerazı araştırarak başladı. Memeli hücrelerindeki 14 DNA polimerazdan sadece üçü, hücre bölünmesine hazırlanmak için tüm genomu kopyalama işinin büyük kısmını yapar. Kalan 11 tanesi çoğunlukla DNA ipliklerinde bir kırılma veya hata olduğunda tespit etme ve onarım yapma ile ilgilidir. Polimeraz teta DNA’yı onarır, ancak hataya çok açıktır. Birçok hata veya mutasyon yapar. Bu nedenle araştırmacılar, polimeraz teta’nın bazı “kötü” niteliklerinin, virüslerde daha yaygın olan ters transkriptaz olsa da, başka bir hücresel makineyle paylaştığı nitelikler olduğunu fark ettiler.
Bir dizi deneyde, araştırmacılar, polimeraz teta’yı, türünün en iyi çalışılmışlarından biri olan HIV’den gelen ters transkriptaz karşısında test etti. Polimeraz tetanın RNA mesajlarını DNA’ya dönüştürebildiğini, bunun HIV ters transkriptazının yanı sıra yaptığını ve aslında DNA’yı DNA’ya kopyalamaktan daha iyi bir iş çıkardığını gösterdiler. Polimeraz teta, yeni DNA mesajları yazmak için bir RNA şablonu kullanıldığında, DNA’yı DNA’ya kopyalamaya kıyasla daha verimliydi ve daha az hataya neden oldu; bu, bu işlevin hücredeki birincil amacı olabileceğini düşündürdü.
Grup, Dr. Xiaojiang S. Chen’in USC’deki laboratuvarıyla işbirliği yaptı ve bu molekülün, polimerazlar arasında başarı olan daha hacimli RNA molekülünü barındırmak için şekil değiştirebildiğini buldu.
Dr. Pomerantz, “Araştırmamız, polimeraz teta’nın ana işlevinin bir ters transkriptaz görevi görmek olduğunu gösteriyor” diyor. “Sağlıklı hücrelerde, bu molekülün amacı RNA aracılı DNA onarımına yönelik olabilir. Kanser hücreleri gibi sağlıksız hücrelerde, polimeraz teta yüksek oranda eksprese edilir ve kanser hücresi büyümesini ve ilaç direncini destekler.” diye de ekliyor.
KAYNAKÇA & İLERİ OKUMA
DNA’ya RNA Dizileri Yazmak Read More »
